του Βασίλη Δαγδιλέλη
Συχνά οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο που οι. εξελίξεις αυτές είναι σημαντικές, “καλύπτουν” το μεγαλύτερο μέρος της ενημέρωσης από τα ΜΜΕ. Ετσι, πολλά σημαντικά γεγονότα μένουν στο ειδησεογραφικό περιθώριο, παρόλο που οι επιπτώσεις τους είναι πολύ σημαντικές τόσο για την Ελληνική εκπαίδευση, όσο και για την ελληνική κοινωνία γενικότερα.
Ενα τέτοιο θέμα είναι και το μέλλον της διδασκαλίας της Πληροφορικής στην ελληνική εκπαίδευση. Δεν είναι βέβαια από τα θέματα που θα «έκανε» μεγάλα νούμερα τηλεθέασης και για αυτό είναι «αόρατο» για το ευρύ κοινό.
Φαντάζομαι πάντως ότι δεν υπάρχει Ελληνας ή Ελληνίδα πολίτης που να αμφιβάλλει για τη σπουδαιότητα της Πληροφορικής στην καθημερινότητά μας.
Φανταστείτε για μια στιγμή τον κόσμο μας χωρίς τις εφαρμογές της Πληροφορικής και των ψηφιακών τεχνολογιών (από το Διαδίκτυο και τα smartphones, ως τις εφαρμογές στην Ιατρική, τη Δημόσια διοίκηση και πρακτικά σε όλους τους πολύπλοκους μηχανισμούς): δε θα ήταν κυριολεκτικά ένας άλλος κόσμος; Δεν είναι προφανές λοιπόν ότι η Πληροφορική είναι ένα «δυνατό» χαρτί για την Ελλάδα, την Ελλάδα που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη για ανάπτυξη στο μέλλον; Ωστόσο, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, αυτή η Επιστήμη αιχμής, η Πληροφορική, είναι ένα μάθημα εν κινδύνω στο ελληνικό σχολείο.
Κατά ένα περίεργο τρόπο, η Πληροφορική είναι υπό καθεστώς αμφισβήτησης από το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας: πολύ συχνά, όπως και στην περίοδο που διανύουμε, η διδασκαλία της, ως περιεχόμενο, ως στόχοι, ως ώρες εβδομαδιαίας διδασκαλίας θεωρείται ζήτημα προς εξέταση, εξαγγέλλονται αλλαγές, περιορισμοί, περικοπές και γενικά κυριαρχεί ένα κλίμα διαρκούς επανεξέτασης, αβεβαιότητας και μισής πληροφόρησης. Ταυτόχρονα, μια ανεξήγητη (;) περιρρέουσα φημολογία δυσφήμισης του έργου των καθηγητών Πληροφορικής δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα και την ψυχολογία των διδασκόντων.
Οφείλουμε όμως να πούμε δυο λόγια για το έργο των Πληροφορικών στην ελληνική εκπαίδευση. Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία για την ποιότητα του έργου των ελλήνων εκπαιδευτικών Πληροφορικής: ακόμη και ως φοιτητής, αλλά και ως εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης παλιότερα, ως γονιός δυο παιδιών και τώρα ως Πανεπιστημιακός την ξέρω καλά τη δουλειά τους, από όλες τις πλευρές, και την εκτιμώ βαθύτατα και μπορώ και να τεκμηριώσω την ποιότητά της. Δυστυχώς όμως το έργο των καθηγητών Πληροφορικής είναι “βουβό”, δε φωνασκεί. Δε “γεμίζει” τα δελτία των 8: ωστόσο οι πρωτιές και οι διακρίσεις στους διαγωνισμούς Πληροφορικής, οι έπαινοι και τα βραβεία στις Ολυμπιάδες και τις άλλες διεθνείς διοργανώσεις, οι επιβραβεύσεις στους διαγωνισμούς εκπαιδευτικής ρομποτικής – όλα αυτά όχι μονάχα συμβαίνουν, αλλά αποτελούν σχεδόν ρουτίνα: θεωρείται πια δεδομένο ότι οι έλληνες μαθητές θα διακριθούν – καί διακρίνονται. Ολοι. αυτοί οι μαθητές και οι μαθήτριες όμως που περιοδικά εμφανίζονται στις οθόνες μας ως βραβευμένοι σε διεθνείς και παγκόσμιους διαγωνισμούς είναι φυντάνια που φύτρωσαν στον περίβολο της ελληνικής εκπαίδευσης. Μιας εκπαίδευσης που σε πεισμα των καιρών παράγει ακόμη επιτυχίες.
Επιπλέον, λίγο αν σκαλίσει κανείς, θα βρεί και άλλα, άπειρα σημάδια, άπειρα ίχνη των δράσεων των καθηγητών Πληροφορικής και μάλιστα πέρα και πάνω από τα στενά όρια του σχολικού προγράμματος: χιλιάδες (και το εννοώ: ΧΙΛΙΑΔΕΣ) ιστοχώροι και ιστολόγια, wikis, ψηφιακά περιοδικά, διδακτικό υλικό, ασύλληπτοι σε ποσότητα και ποικιλία ψηφιακοί πόροι, δημιούργημα των ελλήνων καθηγητών Πληροφορικής κυκλοφορούν πρακτικά ελεύθεροι (το ξαναγράφω: ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, δωρεάν, χωρίς κόστος) για όποιον και όποια θέλει να τους χρησιμοποιήσει. Λογισμικά υψηλής ποιότητας, δημιουργημένα από έλληνες μάχιμους εκπαιδευτικούς μόνο από μεράκι είναι διαθέσιμα σε όλους και σε όλες.
Όλο αυτό το τεράστιο δίκτυο, αυτήν την απίστευτη δημιουργικότητα των ελλήνων Εκπαιδευτικών Πληροφορικής που επιμένουν να κάνουν club και ομίλους Πληροφορικής (πάρτε παράδειγμα τα σχολεία που έχουν ομίλους: υπάρχει έστω και ένα σχολείο στην Επικράτεια που να μην έχει όμιλο Πληροφορικής;), που επιμένουν να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς δημιουργικότητας, design, ρομποτικής, Ολυμπιάδες προγραμματισμού θα την καταστρέψουμε; Έχουν δει οι υπεύθυνοι με ποιόν τρόπο οι μαθητές αγκαλιάζουν το μάθημα; Αυτό το μάθημα θέλουν να απαξιώσουν; Μα υπάρχει έστω και ένα Έλληνας ή μια Ελληνίδα που να επιθυμεί περιορισμό και απαξίωση του μαθήματος της Πληροφορικής στο σχολείο; Ο ίδιος ο κύριος Υπουργός, οι υπηρεσιακοί παράγοντες, οι Έλληνες Βουλευτές δεν έχουν παιδιά, ανήψια, εγγόνια; Θέλουν να πάρουν λειψή εκπαίδευση στην Πληροφορική; Να το ξανασκεφτούν το πράγμα μήπως;
Βασίλης Δαγδιλέλης
Καθηγητής Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
